enerverende bezigheden; emo dingen

Ik geloof dat ik erg trouw mijn blog bij houd, wekelijks :-) Ik heb net andere blogs zitten lezen over het tripje Raleighvallen en Voltzberg; wat Dre en ik nog graag willen doen in Juni. 4 dgjes de jungle in. 

Het was een druk weekje zo. Er lopen 5 eerstejaars stagiaires rond op de afdeling; waar je overigens niet echt veel aan hebt: ze mogen weinig; en most of all is de werkmentaliteit echt crap.  Vandaag was ik teamleidster; en ben tijden bezig geweest om de dames te zoeken; die zich dan met telefoon in keuken oid ophouden. Dan moet je het nog eens 3x vragen. Tot ik het zat was en even naar mijn medeteamleidster hun houding doorbriefde; je moet al flink kunnen tekeergaan in het Surinaams, dan lopen ze weer. Als je in Nl wat vraagt springen de stagiares normaliter op om het te doen; en je wilt toch ook wat meemaken: naar de poli gaan is hardstikke interessant; alle dagen kun je nieuwe dingen leren op de afd. Hier niet; het draait om vaardigheden aftekenen en verder ho maar. Gelukkig zijn de afgestudeerden wel top om mee te werken. Verder had ik nog een patient die nuchter bleef voor de OK. Een dakloze man, die halverwege de dag de afdeling af wilde lopen (ondanks dat zijn halve gezicht zo opgezwollen was dat alles scheef trok), omdat hij honger had en overal 'dingen' zag. Spoed consult psychiater leverde wat kalmerende medicatie op; gelukkig konden we hem weerhouden om weg te lopen.

Dat de studenten (en sommige zusters ook) hun hoofd niet gebruiken blijkt uit een rapportage van afgelopen week: voordat je rapporteert wordt de diagnose herhaald (3xdd) omdat het bleek dat stagiares van de patienten hun diagnoses niet kenden.  Dus wordt het nu iedere rapportage braaf herhaald. Bij deze: sepsis post serjeoli.. hmmmm dat ken ik niet, en ik was vrij goed in anatomie. In het medisch dossier gezocht: wat schrijven die artsen beroerd zeg..dat was al een bekend gegeven..maar gewoon zo slecht leesbaar. Teamleidster wist het ook niet en vroeg me dus het uit te zoeken voor ons beiden.

Ok dan, mijn werkbegeleider zr Bis had me net verteld veel van de KNO wereld te weten; dus even vragen. Zij ook niet: dus samen op zoek gegaan naar iemand met internet op haar telefoon: de schoonmaakster. die werd er dus ook bij betrokken ( hierbij dus het voordeel van compu met internet op je werk!!!)  Maar niet te vinden, die serjeoli....

Tot zr Bis de slimme ingeving had dat de betrokken arts Engels is; en het wel eens ' post surgical' kon zijn... yes, dat was hem dus..  Het erge van het verhaal: deze meneer lag hier al 10 dagen post surgical, en al die tijd is dat andere gewoon stomweg overgeschreven. Niemand die zich ooit afvroeg wat dat kon zijn....maar we hebben er toch maar even om gelachen; en zr Bis neemt dit dus mee in haar volgende werkbespreking.

Gegeten wordt er volop in Suri, dus ook op de werkvloer. Kennelijk maakt een van de dames van de administratie beneden zelf fruit in en verkoopt het op de afdelingen; er zit een levendige handel in de bakjes papaya, mango, pomme citerre ... Op de afdeling wordt er een (steriele) injectienaald tevoorschijn getoverd als vorke en alle zusters delen mee (if you love it, kiss it)..Smaakt naar mijn idee allemaal naar augurk overigens. Maar wat een saamhorigheid brengt het eten:-). wat betreft eten en vrijgevigheid:  Ik kwam mijn vorige teamleidster tegen van Interne; die tovert uit haar auto 2 manja's (mango's)(type thee manja's, erg lekker); zo ontzettend aardig! vooral omdat het echt een strenge dame is.. Tijdens het lopen met Sophie savonds krijgt Phietje ook geregeld bananen en Mango's in haar handjes gedrukt. Mensen zijn vrijgevig; heel bijzonder. Sophie geeft daarna de mango weer terug aan de mevrouw, die het weer aan haar geeft..en het gaat weer terug. Ze heeft nog veel te leren...

Heden was er een grote intocht van witte jassen op de afdeling.De specialist kwam langs en in zijn kielzog alle zaalartsen, andere artsen, co asses e.d.   Ene arts naar het ene bed, andere arts naar het andere bed..je ziet de co assistenten als schichtige herten staan besluiten naar wie ze nu toe moeten.. ;-)..  Niet vreemd overigens; want ' the man' bulderde dat ze allemaal als  ' eenden achter hem aan liepen' ,  en kennelijk had niemand zin om zijn nek uit te steken.  Toen ze verder renden naar de andere afdeling riep zr Bis nog na..' daar gaan de eendjes'...en dus houden we er nu een 'kwek kwek ' in als de witte jassen komen :-)  Een genoegdoening voor de keren dat ze aan komen vliegen en een slagveld van troep achterlaten.

Nu, wat heb ik nog meer meegemaakt deze week: erg triest. Er was een ongeluk gebeurt in Commewijne: een schoolbus was tegen een truck aangereden (of andersom, geen idee). Kinderen gewond, 4 in levensgevaar.  Deze werden per helicopter naar het AZP vervoerd. Deze kosten werden door de ABOP betaald; partij van Ronnie Brunswijk: goede reclame voor de ABOP dus door dat  artikel dat op de nieuwssite stond. Maar erg triest; de hele afdeling sprak erover; sommigen hadden de helicopter zien komen. Een paar uur later was het een gehuil/gegil van jewelste; dat van de IC kwam. Een van de kindjes, een 12 jarige was overleden; en de mensen hier uiten dat zoals je het uit de film (dr. No??)  kent: luidruchtig; iedereen mag het horen terwijl de klaagzang door de gangen schalt. Zo intens triest; je ziet beneden die grote zwarte lijkenkar gaan, met twee van mijn voormalig IC collega's (2 toppers-aan de vpk's had het niet gelegen) met een treurige, jammerende en bonte stoet mensen erachter. Dat is zo triest; we kregen er allemaal kippenvel van; en stonden met tranen in de ogen.

Ik heb deze week ook mijn voorlichting kunnen doen, én een stagiaire kunnen begeleiden; en haar zelfs nog wat nieuwe dingen kunnen leren. mooi :-)  Verder kan ik nu bloed prikken (meestal..gaat nog niet altijd vloeiend); en heb ook mijn eerste venflon (infuusnaald) geplaatst. Het doet me enigszins aan de hoefsmidcursus denken welke ik ooit eens  gevolgd heb: het moeilijkste was bij het inslaan van de nagels (spijkers) de plek te kiezen waar deze moet uitkomen. Bij een oude, kronkelige vene valt dit ook niet mee en komt het ook op het gevoel in je vingertoppen kijken. Dat dat bij mij niet zo gevoelig is wijt ik aan mijn gitaar..

Nu heb ik wel weer eens genoeg geschreven. Volgende week ben ik klaar!!! en echt, ik ga het missen de mensen hier en het werk.